دوستان، در سری مقاله‌های «کلیسا چیست»، به بخش دوم مقالهٔ «اهمیت خانوادهٔ الهی» رسیده‌ایم. در قسمت قبلی به ۲ دلیل اهمیت و نیاز اصلی به خانوادهٔ الهی اشاره کردیم و اکنون، می‌خواهیم به ۳ دلیل دیگر اشاره کنیم. اما قبل از شروع، ۲ مورد قبلی را مرور می‌کنیم. تشویقتان می‌کنم که با دقت به همهٔ آیات توجه کنید و آنها را در زمان مناسب مطالعه کنید.
۵ نیاز اصلی به خانواده الهی:
۱- من به همراهی دیگران نیاز دارم. (کولسیان ۲: ۶-۷، عبرانیان ۲۵:۱۰)
مشارکت، پاسخ خدا به تنهایی است. افسسیان ۱۶:۴، ۱پطرس ۹:۴
۲- من به دیگران نیاز دارم تا با من همکار شوند. (افسسیان ۱۰:۲، جامعه ۹:۴)
مشارکت، پاسخ خدا به خستگی است. غلاطیان ۱۰:۶، غلاطیان ۳: ۲۶-۲۷
۳- من به دیگران نیاز دارم تا مراقب من باشند. (فیلیپیان ۴:۲، جامعه ۱۲:۴)
شاید برخی از خواندن این مورد تعجب کنند و با خود بگویند که مگر من بچه‌ام یا ناتوانم که نیاز به مراقبت داشته باشم؟ کلام خدا ما را تشویق می‌کند که نسبت به هم مسئول و مراقب یکدیگر باشیم و به قول معروف، حواسمان به هم باشد. فیلیپیان ۴:۲ ما را تشویق می‌کند که فقط به فکر خود نباشیم و به دیگران نیز بیندیشیم. در ادامه، جامعه باب ۴ می‌خوانیم که شاید دشمن بر یک شخص چیره شود، دو در برابرش خواهند ایستاد، اما ریسمان سه‌لا را به آسانی نمی‌شود پاره کرد. در نتیجه، مشارکت، پاسخ خدا به شکست است. جامعه ۱۰:۴، عبرانیان ۱:۱۳
«اگر یکی بیفتد، دیگری رفیق خود را بلند خواهد کرد. اما وای بر آن که تنها بیفتد و کسی نباشد او را برخیزاند!» جامعه ۱۰:۴
۴- من به دیگران نیاز دارم تا با من همدردی کنند. (۱ پطرس ۸:۳، رومیان ۱۵:۱۲)
برای ما ایرانیان این یک نکتهٔ مهم و شاید یکی از انتظارات اصلی ما از کلیسا باشد. ما ملتی هستیم اهل دل و دلداری و وقتی با مسائل و مشکلاتی روبه‌رو هستیم، دنبال همدرد می‌گردیم. رسالهٔ ۱پطرس باب ۳ ما را تشویق می‌کند تا همدرد، برادر، دوست (یا خواهر‌دوست)، دلسوز و فروتن باشیم. رومیان ۱۲ نیز به ما یادآور می‌شود که با کسانی که شادند شادی کنید و با کسانی که گریانند، بگریید. آیا ما امروز در کنار عزیزی که در سختی و گریه هست، می‌ایستم و درد آنها را بر خود می‌گیریم؟ امروز اگر برادر یا خواهر ما سوگوار عزیزی است که به تازگی از دست داده، بیشتر از هر چیز نیاز به حضور و همدردی ما دارد. او نیاز ندارد که ما برایش آیه بیاوریم و موعظه کنیم که ما در مسیح پیروزمند و فاتحیم! در نتیجه، مشارکت پاسخ خدا به نا امیدی است. ۱ قرنتیان ۲۶:۱۲، ۱ تسالونیکیان ۱۱:۵
«و اگر یک عضو دردمند گردد، همۀ اعضا با او همدرد باشند؛ و اگر یک عضو سرافراز شود، همه در خوشی او شریک گردند.» ۱قرنتیان ۲۶:۱۲
۵- من به دیگران نیاز دارم تا با من بشارت دهند. (یوحنا ۳۵:۱۳، ۲ قرنتیان ۲۰:۵)
تمام گروه‌های بشارتی موفق دنیا، به‌صورت دو‌نفره یا سه‌نفره بشارت می‌دهند. آنها معمولاً فعالیت‌های بشارتی تک‌نفره ندارند. یک شخص صحبت می‌کند و بقیه برای حکمت در کلامش و لمس قلب شخص مقابل در دعا هستند؛ چون گاهی بشارت تنها به کسی که نمی‌شناسیم ما را نا امید می‌کند. یوحنا ۱۳ هم اشاره می‌کند به محبت بسیار و زیبایی‌ای که باید بین ما مسیحیان باشد. این نماد و گواه بر این موضوع است که ما شاگرد عیسی مسیح هستیم. در نتیجه، مشارکت پاسخ خدا به ترس است. فیلیپیان ۲۷:۱، ۲ تیموتاوس ۷:۱
«فقط از شما می‌خواهم که به شیوۀ شایسته انجیل مسیح رفتار کنید، تا خواه بیایم و شما را ببینم و خواه در غیابم از احوالتان بشنوم، خاطرم آسوده باشد که در یک روح استوارید و چون یک تن، دوش به دوش برای ایمان انجیل مجاهده می‌کنید.» فیلیپیان ۲۷:۱
دوستان، در دو مقالهٔ آینده و پیرو این ۵ نکته، می‌خواهیم در مورد موضوع حساس «چالش‌ها در کلیسا» صحبت کنیم، موضوعی که معمولاً کمتر راجع به آنها صحبت می‌شود. همچنین، اگر علاقه‌مند هستید مطالب این دروس را در ویدیوهایی کوتاه دنبال کنید، تشویقتان می‌کنم به وب‌سایت «سلام مسیحی» یا شبکه‌های اجتماعی آن سری بزنید.
