دوستان، میخواهیم در این قسمت و قسمت بعدی از مجموعهٔ دروس کلیسا چیست، بپردازیم به سؤال مهمی در رابطه با اهمیت خانودهٔ الهی و نقشی که اعضای کلیسا در رشد ما دارند. در این ۲ مقاله، اشاره می‌کنیم به ۵ دلیل عمده و مهم که اهمیت کلیسا و به طور خاص خانواده الهی را برای ما آشکار می‌کنند. اما قبل از این که به‌سراغ این دلایل برویم، بیایید با این ۳ سؤال کمی ذهنمان را درگیر این بحث کنیم:
۱- آیا داشتن خانوادهٔ الهی، در راستای معیارها و ارزش‌های دنیای امروز است؟
۲- آیا رفتن به کلیسا و بودن در جمع مؤمنین است که از ما یک مسیحی می‌سازد؟
۳- آیا می‌توان به کلیسا نرفت و از جمع ایمانداران مسیحی دور بود، اما خود را مسیحی نامید؟ آیا امکان رشد در ایمان به‌صورت شخصی هم وجود دارد؟
نکتهٔ مهمی که در دیدگاه و نوع نگرش عیسی مسیح در رابطه با کلیسا (به مفهوم جمعی از مؤمنین و مقدسین) باید در نظر داشته باشیم، این است که عیسی نمی‌گوید اگر زمانی اتفاقی دور هم جمع شدید؛ یا اگر گاهی همدیگر را دیدید. او می‌گوید: «وقتی/زمانی که دور هم جمع شدید… .» پس می‌بینیم که ذهنیت عیسی مسیح این بود که ما باید با هم جمع بشویم و با خانوادهٔ الهی خودمان مشارکت کنیم. از دید او، این مشارکتی گزینشی و انتخابی نبود!
۵ نیاز اصلی به خانوادهٔ الهی:
کلام خدا در رومیان ۵:۱۲ می گوید: «ما نیز که بسیاریم، در مسیح یک بدن را تشکیل می‌دهیم و هر یک، اعضای یکدیگریم.»
۱- من به همراهی دیگران نیاز دارم. (کولسیان ۲: ۶-۷، عبرانیان ۲۵:۱۰)
جالب است که تمامی فعل‌های به‌کار رفته در کولسیان باب۲ «جمع» هستند! این به ما نشان می‌دهد که ما نیاز داریم به خانوادهٔ الهی و اعضای یک کلیسا در کنارمان. در ادامه، آیهٔ معروف عبرانیان ۲۵:۱۰ ما را تشویق می‌کند که از گردآمدن با یکدیگر دست نکشیم، چنانچه بعضی را عادت شده است، بلکه یکدیگر را تشویق به شرکت در جلسات کنیم. شاید یکی از معضلات اصلی‌ای که کلیساهای جهان پس از پایان دوران قرنطینه و بازگشایی دوباره با آن روبه‌رو هستند، از دست دادن تعداد قابل توجهی از اعضای خود است. به‌نظر می‌آید که یک عده عادت کرده‌اند که دیگر به کلیسا نیایند!
در نتیجه، مشارکت، پاسخ خدا به تنهایی است. افسسیان ۱۶:۴، ۱پطرس ۹:۴
«او منشأ رشد تمامی بدن است، بدنی که به وسیلۀ همۀ مفاصلِ نگاهدارندۀ خود، به هم پیوند و اتصال می‌یابد و در اثر عمل متناسب هر عضو رشد می‌کند و خود را در محبت بنا می‌نماید.» افسسیان ۱۶:۴
۲- من به دیگران نیاز دارم تا با من همکار شوند. (افسسیان ۱۰:۲، جامعه ۹:۴)
افسسیان باب ۲ تأکید می‌کند که ما ساختهٔ دست خداییم و به همراه برادران و خواهران ایمانی خود، قرار است کارهای نیک و نقشه‌های خدا را بر روی این زمین عملی کنیم. جامعه ۴ نیز به ما تعلیم می‌دهد که ۲ از ۱ بهتر است. این همکار بودن و داشتن افراد در کنارمان، می‌تواند کمکی بزرگ و عالی باشد تا به‌خودیِ‌خود دلسرد و خسته نشویم. زمان‌هایی که زمین می‌خوریم و دیگر توان حرکت نداریم و میخواهیم قید همه چیز را بزنیم، خانوادهٔ الهی می‌تواند در کنار ما باشد تا دست‌های ما را بگیرد و ما را از زمین بلند کند. در نتیجه، مشارکت، پاسخ خدا به خستگی است.
«پس تا فرصت داریم به همه نیکی کنیم، به‌ویژه به اهل بیت ایمان.» غلاطیان ۱۰:۶، غلاطیان ۳: ۲۶-۲۷
دوستان، در مقالهٔ بعدی به ۳ مورد دیگر نیاز‌داشتن به خانوادهٔ الهی خواهیم پرداخت. حتماً با ما همراه باشید. همچنین، اگر علاقه‌مند هستید مطالب این دروس را در ویدیوهایی کوتاه دنبال کنید، تشویقتان می‌کنم به وب‌سایت «سلام مسیحی» یا شبکه‌های اجتماعی آن سری بزنید.
